Normaliseren en problematiseren


Lokale toegangen zijn er voor ouders en jeugdigen met al hun kleine en grote vragen op het gebied van opvoeden en opgroeien, om samen met hen te zoeken naar een antwoord dat past. Als een jeugdige zich niet volgens een normatief beeld ontwikkelt, wordt soms te snel gezocht naar diagnostiek en behandeling (met de focus op de jeugdige) om dit op te lossen. De kennis over diagnostiek en methodiek is enorm toegenomen.

Ons uitgangspunt is dat je door er vroeg bij te zijn, grotere problemen en zwaardere zorg kan voorkomen. Maar er is ook een keerzijde. Ook in onze regio rijst de vraag of diagnostiek, zorg en behandeltrajecten in alle voorkomende gevallen wel nodig zijn. We zien hoge maatschappelijke normen en verwachtingen en ook veel aandacht voor problemen bij het kind, zonder goed zicht op de mogelijke oorzaken binnen het gezinssysteem. Hierdoor neemt de vraag naar en de duur van jeugdhulp toe, raakt de jeugdhulp verstopt en worden gezinnen in problematische opvoedingssituaties soms niet (tijdig) geholpen.

Wat is nodig?

Samen met de ouders, jeugdigen en maatschappelijke en veiligheidspartners gaan we meer inzetten op mogelijkheden om professionele zorg en jeugdhulp af te schalen of te voorkomen. Daarbij zal het steeds meer gaan om de vraag wat nodig is in plaats van wat er mogelijk is en wat de meerwaarde is. Voor de benodigde hulp is goed soms ook goed genoeg (een ‘6’ in plaats van een ‘9’) en kan daarop doorontwikkeld worden door ouders, jeugdigen en hun omgeving. De effectiviteit van zorg op de lange termijn is het hoogst, wanneer de zorg in de fase van de ‘6’ naar de ‘9’ in de situatie van gezinnen is afgebouwd en zij zelf de laatste stap zetten.

Versterken van het ‘normale leven’

Om dit te bereiken zal op een andere manier gekeken worden naar hulpvragen, mogelijkheden van het gezin of netwerk, maar vooral naar de verwachtingen. Wanneer is een probleem echt een probleem van de jeugdige of juist van de ouders en wanneer is het een gevolg van (hoge) verwachtingen? Wat kunnen maatschappelijke partners in de omgeving van het gezin hierin betekenen en welke rol wordt dan verwacht van de professionele ondersteuning? Versterken van het ‘normale leven’. Niet zorgen voor ouders, maar zorgen dat zij het zelf kunnen. In continu gesprek met ouders, jeugdigen en zorgaanbieders werken we aan dit perspectief. In maatschappelijke debatten en in gesprekken met aanbieders, voorliggende voorzieningen en ouders en verwijzers. Vanuit dit perspectief zal ook vaker gekomen worden tot een ander soort verwijzing of indicatie.

Uitgangspunten:

  • Normale leven als vertrekpunt, niet alleen aan begin en eind
  • Eigen kracht als continu vertrekpunt
  • Goed genoeg
  • Van zorgen voor, naar zorgen dat
  • Loslaten zonder het zicht te verliezen

Ouders:
‘Je mag best ‘nee’ zeggen, maar help me dan op weg met mijn vraag’